Κήποι του Λουξεμβούργου

Περιήγηση στους κήπους του Λουξεμβούργου

 
Ένα από το πιο ενδιαφέροντα μέρη για να περιπλανηθεί κανείς στο Παρίσι είναι οι κήποι του Λουξεμβούργου (Jardin du Luxembourg). Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο πάρκο που βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της πόλης, στο 6ο διαμέρισμα, πολύ κοντά στη Σορβόννη και το Πάνθεον. Καταλαμβάνει έκταση περίπου 25 εκταρίων, με ψηλά δέντρα και αμέτρητα λουλούδια, ιδιαίτερα την άνοιξη και το καλοκαίρι.
 
Όμως, δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο πάρκο. Στην ανατολική πλευρά του κήπου δεσπόζει το παλάτι του Λουξεμβούργου (Palais du Luxembourg) στο οποίο στεγάζεται η Γαλλική γερουσία (ή άνω βουλή), που αριθμεί 348 μέλη. Στη θέση του σημερινού παλατιού βρισκόταν άλλοτε το σπίτι του Δούκα του Λουξεμβούργου από όπου πήρε και το όνομά του ο κήπος.

Ιστορική αναδρομή

 
Το παλάτι χτίστηκε από την Μαρία των Μεδίκων το 1610. Η Μαρία των Μεδίκων γεννήθηκε στην πόλη της Φλωρεντίας, ήταν κόρη του Φραγκίσκου Α΄ των Μεδίκων, μεγάλου δούκα της Τοσκάνης. Ήρθε στη Γαλλία για να παντρευτεί τον βασιλιά Ερρίκο τον 4ο.

Ο γάμος έγινε με βάση πολιτικά και οικονομικά κίνητρα. Ο Ερρίκος, ανήμπορος να κρύψει την απογοήτευση του, δεν πήγε καν να την υποδεχτεί όταν έφτασε στην Μασσαλία (η άφιξη της απεικονίζεται σε έναν συγκλονιστικό πίνακα του Ρούμπενς που βρίσκεται στο μουσείο του Λούβρου) και οι σχέσεις ανάμεσα στον Ερρίκο και την Μαρία ποτέ δεν ήταν καλές.

Μετά το θάνατο του Ερρίκου από δολοφονία, η Μαρία εγκαταλείπει το Λούβρο, (το Λούβρο ήταν το παλάτι που έχτισε ο Ερρίκος ο 4ος) το οποίο ποτέ δεν της άρεσε και φτιάχνει το δικό της παλάτι αγοράζοντας το σπίτι του δούκα του Λουξεμβούργου, στην εξοχή και στήνει εκεί το φτωχικό της. Η περιοχή εκείνη δεν είναι ακόμα ενσωματωμένη στο Παρίσι, είναι σχεδόν δάσος.

Το συντριβάνι των Μεδίκων

Το 1630, η Μαρία των Μεδίκων παραγγέλνει σε ένα φλωρεντινό μηχανικό την κατασκευή ενός σιντριβανιού. Το σιντριβάνι βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του κήπου αριστερά του παλατιού και αποκαλείται σιντριβάνι των Μεδίκων (Fontaine Médicis). Το σιντριβάνι αναπαριστά τον Κύκλωπα Πολύφημο την ώρα που ανακαλύπτει την Γαλάτεια με τον Άκη.

Η Γαλάτεια ήταν κόρη του Νηρέα Νηρηίδα. Ο Κύκλωπας την είδε και την ερωτεύτηκε. Όμως, σύμφωνα με μια παράδοση, η Γαλάτεια ήταν ερωτευμένη με ένα άλλο νέο, τον Άκη, που ήταν γιος του θεού Πάνα και μιας Νύμφης των νερών.

Μια μέρα η Γαλάτεια αναπαυόταν στην ακρογιαλιά, ακουμπώντας στο στήθος του εραστή της. Για κακή τους τύχη όμως, τους είδε ο Πολύφημος. Κι επειδή ο Πολύφημος δεν άντεχε να χαίρεται τη Γαλάτεια ο Άκης, πήρε ένα βράχο, τον πέταξε και σκότωσε τον Άκη. Η Γαλάτεια λυπήθηκε πολύ για τον άδικο χαμό του Άκη και τον μεταμόρφωσε σε ποταμό.

Το σιντριβάνι έχει κατασκευαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργεί μια οφθαλμαπάτη. Το νερό μέσα στην πισίνα να φαίνεται ότι έχει κλίση σε σχέση με το έδαφος. Παραδόξως, η οφθαλμαπάτη δεν είναι ιδιαίτερα επιτυχής, ελάχιστοι την αντιλαμβάνονται, όχι γιατί υπάρχει κάποιο λάθος στην ιδέα του κατασκευαστή αλλά για τον απλούστατο και ταυτόχρονα παράδοξο λόγο ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί να δεχτεί ότι το νερό στην πισίνα γέρνει.

Οι κήποι του Λουξεμβούργου μέχρι σήμερα

 

Το 1642, η Μαρία κληροδότησε το παλάτι του Λουξεμβούργου στον δευτερότοκο και αγαπημένο της γιο, Γκαστόν (Ο πρώτος της γιος είναι ο Λουδοβίκος ο 13ος). Το 1750, το παλάτι έγινε μουσείο και μια πτέρυγα του φιλοξενεί μέχρι και σήμερα περιστασιακά κάποιες εκθέσεις. Ενώ κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, το παλάτι χρησίμευσε ως φυλακή.

Στον κήπο βρίσκονται συνολικά πάνω από 100 αγάλματα, γεγονός που το κάνει να μοιάζει με ένα υπαίθριο μουσείο. Τα αγάλματα βρίσκονται τοποθετημένα σε κάθε γωνία και χρειάζεται να διασχίσει κανείς όλο το πάρκο από άκρη σε άκρη για να τα δει όλα. Μπορεί να συναντήσει κανείς αγάλματα εμπνευσμένα από την αρχαιότητα και τη μυθολογία, προτομές βασιλισσών και αγίων (φυσικά η Μαρία των Μεδίκων είναι εκεί). Αλλά και γνωστές μορφές του γαλλικού πολιτισμού που δεν ζουν πια. Διάσημοι ποιητές, μουσικοί, ζωγράφοι όπως π.χ. ο Ντελακρουά, ο Φλομπέρ, ο Βίκτωρ Ουγκώ, ο Μπωντλαίρ κ.α. Ανάμεσα στα έργα υπάρχουν και γλυπτά του Ροντέν και του  Μπουρντέλ, ενώ σε κάποια γωνιά του πάρκου συναντάει κανείς και το άγαλμα της ελευθερίας.

Η τελική μορφή του πάρκου δόθηκε από τον Βαρόνο Οσμάν παράλληλα με τις μεγάλες χωροταξικές αλλαγές που έκανε στην πόλη. Στο κέντρο του κήπου υπάρχει μία οκταγωνική λίμνη, γνωστή ως Grand Bassin. Αγαπημένο μέρος για τα μικρά παιδιά. Εκεί μπορεί να νοικιάσει κανείς τηλεκατευθυνόμενα καραβάκια από την εξαιρετική συλλογή του πάρκου, χωρίς ωστόσο να απαγορεύεται να έρθει κανείς να παίξει και με το δικό του καραβάκι. Λέγεται ότι το Μάη του 68 μια παρέα φοιτητών μπήκαν μέσα στη λίμνη και έκαναν μπάνιο ολόγυμνοι με σκοπό να προκαλέσουν τους συντηρητικούς γερουσιαστές που τους κοίταζαν από το παράθυρο.

Ο κήπος του Λουξεμβούργου είναι ένα αγαπημένο μέρος και για τους φίλους της μουσικής. Σε άλλο κεντρικό σημείο υπάρχει ένα μεγάλο κυκλικό κιόσκι όπου πολύ συχνά δίνονται συναυλίες, συνήθως τζαζ η κλασικής μουσικής,και όχι μόνο, δωρεάν για το κοινό. Μια παράδοση που διαρκεί περισσότερο από ένα αιώνα.

Το θέατρο του Λουξεμπούργκ

 
Τέλος, στον κήπο του Λουξεμβούργου υπάρχει και το θέατρο με τις μαριονέτες ή κουκλοθέατρο. Το θέατρο με κούκλες αποτελεί μια μεγάλη λαϊκή παράδοση στην Γαλλία και αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της γαλλικής κουλτούρας. Σχεδόν αντίστοιχο με το δικό μας θέατρο σκιών του καραγκιόζη.
 
Η πρώτη κούκλα , ο Γκινιόλ, εμφανίζεται στη Λυών το 1808, από τον Λοράν Μουργκιέ. Στην αρχή το κουκλοθέατρο απευθύνονταν κυρίως σε ενήλικες και σχεδόν αποκλειστικά στα λαϊκά στρώματα και την εργατική τάξη. Τα κείμενα δεν ήταν γραπτά, ήταν αυτοσχέδια και περιείχαν συχνά πολιτική κριτική και σάτιρα. Την ίδια περίπου εποχή με τον Γκινιόλ εμφανίζεται και μια άλλη κούκλα, ο Λαφλέρ στην Αμιένη. Η διάφορα είναι ότι ο χειρισμός αυτής τη κούκλας δεν γίνεται με το χέρι μέσα στο σώμα της κούκλας όπως ο Γκινιόλ, αλλά με σκοινιά δεμένα στα άκρα της κούκλας που ο χειριστής κουνάει από ψηλά. Μια παράδοση που συναντάται περισσότερο στις ανατολικές χώρες.
 
Το κουκλοθέατρο έφτασε αργότερα και στο Παρίσι όπου και αγαπήθηκε πολύ από τους κάτοικους της πόλης. Το θέατρο του Λουξεμπούργκ λειτουργεί από το 1933 και είναι το μεγαλύτερο στο είδος του σε όλη τη Γαλλία. Κάνει παραστάσεις όλα τα Σαββατοκύριακα, τις αργίες και στις σχολικές διακοπές.